Anna bleef standvastig op haar plaats staan, onwrikbaar terwijl de kapitein haar kraag steviger vastgreep. Haar ogen, helder en fel, ontmoetten de zijne met een onverzettelijke uitdaging. Ze was niet zomaar een soldaat of een vrouw; ze was een kracht om rekening mee te houden.
« Je weet niet wie ik ben, hè? » zei Anna, een boodschap die zowel overgebracht als ontvangen werd. De kapitein snoof spottend en wuifde haar woorden weg als bravoure. De soldaten die in een kring bijeen stonden, beseften echter dat er iets belangrijks gebeurde.
« Denk je dat jij hier de baas bent? » sneerde de kapitein, terwijl hij haar met een duwtje losliet. « Denk je dat je zomaar naar binnen kunt lopen en van plaats kunt wisselen? »
Anna streek haar uniform glad, een symbool van haar vastberadenheid, en werd herkend als een stap in zijn richting, waarmee ze de afstand die was ontstaan, overbrugde. « Ik ben Anna Petrovna, dochter van generaal Petrov, » kondigde ze aan, haar stem echode door de kazerne. De sfeer bewoog, een collectieve zucht galmde door de lucht. Ogen werden groot, hun onverschilligheid verspreidde zich in haar onthullingen. Het gezicht van de kapitein verbleekte, het bloed van zijn moeder, toen hij de ernst van zijn eigen gezicht besefte.
« Ik ben hier omdat mijn vader me heeft gestuurd om een rechtszaak aan te spannen en een rapport in te dienen, » zei Anna. « Wat hier gebeurt, is onacceptabel. Mijn vader zal ervan op de hoogte zijn en actie ondernemen. »
De kapitein stotterde, zijn eerdere bravoure bezweek onder het gewicht van haar bekentenis. « Ik… ik ben niet naar buiten gestapt, » stotterde hij. « Ik… »
« Dat is het probleem, toch? » onderbrak Anna. « Je wist het niet, en je weet het niet. Maar onwetendheid is een onterechte omissie. »
