Een man gekleed in een net blauw medisch uniform, maar met de uitstraling van een oude vriend. Dokter Ethan Turner hield toezicht op Harleys herstel en werd al snel een steunpilaar tijdens haar ziekenhuisopname. Zijn vriendelijke blik, als een kalme zee, trof Harley meteen, en zijn gezicht verzachtte van bezorgdheid toen hij de traansporen op haar wangen zag.
« Harley, wat is er gebeurd? » vroeg hij zachtjes, terwijl hij naar haar bed liep en haar geruststelde.
Harley, die nog steeds aan het bijkomen was van deze surrealistische ervaring, kon alleen een schorre fluistering uitbrengen: « Mark… hij wil scheiden. »
Ethan fronste zijn wenkbrauwen en zweeg toen stilletjes, nadenkend. « Het spijt me zo, » zei hij, zijn stem vol oprechte empathie. Hij pakte voorzichtig de stapel papieren op, keek ernaar en legde ze toen opzij. « Weet je, je hoeft dit niet alleen te doen. »
Zijn woorden waren een reddingslijn voor haar, een herinnering dat ze op de steun van anderen kon rekenen terwijl ze door deze storm heen kwam. Harley knikte lichtjes, dankbaar voor zijn steun.
Terwijl ze aan het praten waren, ging de deur weer open – dit keer met Harleys oudere zus Emily, die altijd haar steun en toeverlaat was geweest. Emily rende naar Harley en omhelsde haar zachtjes maar liefdevol. « Ik ben gekomen zodra ik het hoorde, » mompelde ze, terwijl ze voorzichtig naar de scheidingspapieren keek.
Emily was, in tegenstelling tot Harley, de vurige. Haar ogen brandden van verontwaardiging toen ze hoorde wat er gebeurd was. « Hij verdiende je niet, Harley. Je komt hier doorheen en vindt iemand die je echt waardeert, » verklaarde ze met onwrikbare overtuiging.
