Mijn OUDERS lieten mij achter op de parkeerplaats toen ik op reis was om de humor van mijn ZUSSEN te horen
Ter vergelijking: ik ben 17 en zit in mijn laatste jaar van de middelbare school. Ik ben altijd een goede leerling geweest. Ik vind het leuk om huiswerk te maken, te lezen, te studeren, enzovoort. Mijn grapje is dat ik van een rekenmachine in de ene hand en een potlood in de andere kom. Mijn zus van 15 is het tegenovergestelde. Ze heeft moeite met leren, maar ze is toegankelijker voor sport, vrienden en TikTok dan voor school, en ze is toegankelijk als ze voldoende presteert.
Dit semester verandert alles. Het werkt beter dan het online semester met de beste cijfers van de klas. Mijn zus is gezakt voor twee verplichte vakken, dus je mag meedoen aan het jaarlijkse bestuur. Eindelijk heeft mijn moeder een beslissing genomen. Misschien nodigen ze me wel uit voor een feestje of geven ze me een schouderklopje, maar niets toevalligs dat niet is gebeurd.
In plaats daarvan zorgde mijn zus voor hen. Hun bestaan bestond uit een weeklange vakantie in een huis aan het meer, drie uur verderop. Het was oké als ze me niet uitnodigden. Om het botweg te zeggen: ze lieten me expres in de steek. Het mooiste was dat ze me naar de weg reden, stopten op een parkeerplaats bij een wandelpad en me vertelden dat ik moest vertrekken.
Mijn moeder zei dat het karaktervormend is. Ze zei dat je een van mijn essays van de universiteit kon gebruiken. Mijn vader viel me glimlachend bij en zei: « Slapen onder de sterren is een avontuur. » Mijn zus zat daar maar, scrollend door haar telefoon. Ze maakten grapjes, ze maakten grapjes. Ik lachte en zei: « Oké, goede grap, laten we gaan. »
Maar mijn moeder duwde me mijn rugzak toe – die ik had ingepakt in de veronderstelling dat ik met hen meeging – en ik zei dat ik haar later zou bedanken. Ze vertrokken. Ik stond in het SOC, op de parkeerplaats bij het bos, vrij om te vertrekken. Geen stroom, behalve mueslirepen en ander contant geld, behalve de 100 die ik nog had, die ik in mijn portemonnee verstopt hield. Het maakte niet uit wat ik meenam.
Dus deed ik wat ik altijd doe. Ik loste het probleem op. Ik liep een tijdje tot ik een open plek bij de rivier bereikte. Ik vouwde mijn trui open en gebruikte hem als kussen. Ik lag daar, starend naar de lucht, de vlek tekende scherpe lijnen tegen de zwarte achtergrond, en ik dacht: « Misschien is dit wel het personage waar hij het over heeft. Misschien moet ik het eens proberen. »
Nee, precies. Maandenlang heb ik me gestrest over een concept van mijn essay voor mijn toelating tot de universiteit. Maandenlang had ik geen interessant antwoord. En nu sta ik hier, achtergelaten in het bos door auto’s zonder enige uitrusting. Ik schreef over uithoudingsvermogen. Ik schreef over hoe ik reed, hoe ik wegreed en hoe ik mezelf ontdekte. Ik ben alleen.
Het ging over hoe onderwijs altijd mijn rots in de branding is geweest in een familie die dreigt te pesten, maar geen werk vereist. Ik heb al mijn frustratie in tien concepten gegoten. Ik dacht niet eens na over zijn daden; ik heb hem gewoon ontslagen. Er zou later wel tijd zijn. Toen hij optrad, was dat weer op de parkeerplaats en 3 km de stad in.
Ik kocht een buskaartje naar huis met die dollars. Ik was er al voordat je me überhaupt een berichtje had gestuurd. Ik heb nog nooit zoiets van iemand gehoord, niet één keer. Niet één keer. Hé, gaat het wel? Heb je geen weerhaker gegeten? Niets. Ze kwamen terug van vakantie, gebruind en ontspannen, klagend over het verkeer. In die tijd, die bij hen thuis duurde, werd het essay geredigeerd.
Mijn moeder werd aan me blootgesteld en zei: « Je hebt het overleefd, toch? » « Dat is de geest. » Mijn vader lachte en zei: « Dat is onze kleine nerd. » Ik kreeg net het idee om meer essays te schrijven. Een week later moedigde een van mijn leraren me aan om een essay in te sturen voor een lokale schrijfwedstrijd voor jongeren. Het bestaat niet, maar ik heb het ingezonden. En toen viel alles op zijn plaats.
