Toen ik terugkwam van een uitzending, had ik nooit verwacht dat mijn eerste gevecht thuis erger zou zijn dan alle gevechten in het buitenland.
Het huis was stil – te stil. Geen gelach, geen geluid van kleine voetjes. Toen hoorde ik het: een zacht geklop op de garagedeur. Ik duwde hem open en verstijfde.
Op de koude cementen vloer zat mijn zevenjarige dochter Sophie. Haar blonde haar hing in de war, haar lichaam bedekt met boze rode muggenbeten. Haar stem trilde:
“Papa… de vriend van mama zei dat ik hier thuishoor.”
Mijn sporttas viel op de grond toen ik haar oppakte. Ze was angstaanjagend licht en trilde in mijn armen.
« Niet meer, lieverd. Je bent nu veilig. »
Ik bracht haar snel naar de hospik op de basis. Het gezicht van de ambulancier verbleekte door haar toestand – mager, uitgedroogd, bedekt met striemen. Terwijl ze haar onderzochten, greep Sophie mijn hand vast, doodsbang dat de muren haar opnieuw zouden verraden.
Ik stapte naar buiten en belde één keer. Naar een man die mij geld schuldig was.
