Mijn naam is Emily en ik ben 33 jaar oud. Vijf maanden geleden ben ik bevallen van mijn zoon, Noah, een mooie jongen die een licht werd in mijn donkerste dagen. Want slechts een paar weken voordat hij werd geboren, verloor ik mijn man, Daniel, die in zijn slaap een plotselinge hartaanval kreeg.
In een oogwenk waren we een kamer voor ons kind aan het plannen. In de tweede was ik een weduwe en toekomstige moeder, verwoest door verdriet en gedwongen om het moederschap alleen onder ogen te zien. Mijn familie woonde ver weg en Daniels moeder was te zwak om te reizen. Dus het was alleen ik en Noah – we leerden samen te overleven.
