“Waarom past mijn sleutel niet in de deur? Evelyn fluisterde, terwijl ze haar heup tegen de veranda reling drukte.
Het was donderdagmiddag laat toen de 63-jarige verpleegster buiten het huis stond waar ze al meer dan twee decennia woonde. Ze droeg een boodschappenzak met brood, bonen en een nog steeds warme rotisserie kip. Maar toen ze haar sleutel probeerde, wilde de nachtslot niet draaien.
De deur brak open. Natalie, de vriendin van haar geadopteerde zoon, keek naar buiten.
“Hé, Evelyn. Je had niet zo vroeg terug moeten zijn.”
“Hoe bedoel je dat ik niet naar binnen kan?”Vroeg Evelyn.
Natalie keek over haar schouder en stapte naar buiten. Ryan ging het uitleggen. Je woont hier niet meer. Hij zei dat je de akte weken geleden hebt getekend. Herinner je je de papieren nog?”
De woorden raken Evelyn als een hamer. Ze herinnerde zich de formulieren die Ryan op de keukentafel had gelegd, en verzekerde haar dat ze “gewoon Belastingdienst waren. Hij glimlachte, gaf haar een pen en zei dat het routine was. Ze had getekend omdat hij haar zoon was, de jongen die ze had opgevoed nadat ze hem op tweejarige leeftijd verlaten had gevonden.
Nu trilde haar hand. “Hij … hij heeft me bedrogen?”
