Een vrouw zit en houdt haar hoofd vast | Bron: Midjourney
Ik haalde langzaam adem. Toen stond ik op.
« Waar? » vroeg ik met een vreemd kalme stem.
« Wat? » vroeg Sophie, terwijl ze haar ogen afveegde.
“Waar woon je, lieverd?” vroeg ik.
« Jij…jij wilt naar mijn huis komen? » vroeg ze langzaam.
Een jonge vrouw zit aan een tafel | Bron: Midjourney
« Ja, » zei ik, terwijl ik mijn jas pakte.
Ryans gezicht werd grimmig.
« Ik ga met je mee, » zei hij.
« Ik ook, » zei Sophie. « Het spijt me zo. »
En dus gingen we.
Het was een surrealistische rit.
Een vrouw rijdt in een auto | Bron: Midjourney
Sophie zat op de passagiersstoel en gaf me onderweg aanwijzingen, haar handen wiebelden constant in haar schoot. Ryan zat achterin, zijn knie trilde onrustig.
Mijn knokkels op het stuur voelden wit aan.
Toen we bij het huis aankwamen, had ik het gevoel dat ik in een ander leven was beland.
Het was een charmant huis. Een knus plekje met een wit hek en een warm licht op de veranda dat scheen in de schemering.
De buitenkant van een huis | Bron: Midjourney
Thomas had hier zijn hele leven opgebouwd.
Ik zette de motor af. Mijn ademhaling was traag en regelmatig, maar in mij woedde een orkaan.
Sophie aarzelde.
Weet je het zeker?
Ik stapte uit de auto.
« Oh, absoluut, » zei ik.
Een nadenkende vrouw zit in een auto | Bron: Midjourney
Met elke stap richting de deur vertraagde mijn hartslag. Woede verdreef de schok, waardoor alleen een ijzige vastberadenheid overbleef. Ik belde aan.
stappen.
Toen ging de deur open.
