De motorrijder staarde naar het naambord van de politieagent terwijl hij hem boeide: het was de naam van zijn dochter.
Agent Sarah Chen had me gestopt voor een gebroken achterlicht op Highway 49, maar toen ze dichterbij kwam en ik haar gezicht zag, was ik buiten adem.
Ik had de ogen van mijn moeder, mijn neus en dezelfde moedervlek onder mijn linkeroor in de vorm van een halve maan.
De moedervlek die ze gebruikte om welterusten te kussen toen ze twee was, voordat haar moeder het nam en verdween.
Meer van fajnych rzeczy
Ik wist dat het niet echt naar alcohol stonk. Hij was vijftien jaar nuchter geweest. Maar iets in mijn reactie had haar bang gemaakt, haar verdacht gemaakt. Ik nam het haar niet kwalijk. Ik zag er waarschijnlijk uit als alle oude en onstabiele Motorrijders waarmee ik te maken had gehad: ik keek te veel, mijn handen trilden, ik gedroeg me vreemd.
Terwijl ik de tests deed, bestudeerde ik zijn handen. Hij had de lange vingers van mijn moeder. Pianistenvingers, ik noemde ze vroeger Mama, hoewel niemand van ons het ooit geleerd heeft. Op zijn rechterhand gluurde een kleine tatoeage uit onder zijn mouw. Chinese karakters. Waarschijnlijk door de invloed van zijn adoptievader.
