Toen ik erachter kwam dat mijn ex-man met een gehandicapte vrouw ging trouwen, kleedde ik me zo mooi mogelijk aan en ging ik naar de bruiloft om haar belachelijk te maken… maar toen ik de ware identiteit van de bruid ontdekte, ging ik de hele nacht huilend naar huis…
De dag dat ik het nieuws hoorde dat mijn ex-man, Javier, binnenkort ging trouwen, zonk mijn hart in mijn schoenen.
Hoewel we al drie jaar gescheiden waren, had ik hem diep van binnen nooit echt verlaten.
Maar wat mij echt opviel, was niet alleen het feit dat hij ging trouwen, maar ook de geruchten die onder familie en vrienden de ronde deden:
« Hij trouwt met een gehandicapte vrouw in een rolstoel. Het is triest om naar haar te kijken. »
Op dat moment bereikten mijn trots en egoïsme een hoogtepunt. Ik dacht: « De man die me verliet, kon alleen iemand met een lichamelijke beperking vinden. Is dat niet een gevolg van zijn keuze? »
Deze gedachte gaf mij een vreemd gevoel van opluchting.
Ik besloot dat ik naar de bruiloft moest gaan en er stralend uit moest zien, zodat hij en iedereen konden zien dat ik de vrouw was die hij werkelijk verdiende en dat hij gewoon een fout maakte.
Die avond bracht ik uren voor de spiegel door. Een strakke rode jurk, zorgvuldig gestyled haar en onberispelijke make-up gaven me het gevoel een koningin te zijn. Ik stelde me het tafereel voor: de kamer binnenlopen, alle ogen op mij gericht, vergeleken worden – ik, stralend en hooghartig – met de tengere bruid in een rolstoel. Ik was ervan overtuigd dat ik degene zou zijn die zou stralen.
De bruiloft vond plaats in een elegante feestzaal in Mexico-Stad. De muziek was energiek en er klonk gelach. Toen ik binnenkwam, zag ik verschillende bekende gezichten me verbaasd aanstaren. Ik hief trots mijn hoofd op, alsof ik de ster van de avond was.
En toen kwam het cruciale moment. De deur ging open en Javier, onberispelijk gekleed in een pak, duwde een rolstoel. De bruid verscheen boven haar – een tengere vrouw met een sereen gezicht en een warme glimlach. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om haar beter te kunnen zien, en een vreemd, onbeschrijfelijk gevoel begon in me op te komen.
