Ik was vierendertig weken zwanger en sliep toen ik midden in de nacht wakker werd van de doordringende schreeuw van mijn man. Zijn ruzie zette mijn leven op zijn kop en de volgende ochtend had ik geen andere keuze dan een scheiding aan te vragen.
Terwijl ik wacht op de geboorte van mijn baby, is mijn hart vervuld van verdriet. Mijn uitgerekende datum is over twee weken en ik word verscheurd tussen het verwelkomen van mijn kleine schat op de wereld en het scheiden van mijn man. Mijn naam is Mary, en dit is het verhaal van de noodlottige nacht die alles veranderde…
Het was vijf jaar geleden dat ik Daniel ontmoette, en ons huwelijk was perfect… of dat dacht ik.
« Je gedraagt je belachelijk, Mary, » zei mijn man altijd als ik me zorgen maakte over brand. « Er hangt een rookmelder, wat is het ergste dat kan gebeuren? »
Maar ik kon de angst niet loslaten.
« Toen ik 17 was, brandde het huis van mijn moeder af. We verloren onze hond, opa. ‘De geur van rook achtervolgt me nog steeds, Dan,’ zei ik op een dag tegen Daniel, maar hij klopte alleen maar op mijn hand en zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken.
Ik herinner me die noodlottige nacht nog goed: de geur van rook, het geluid van sirenes en het gevoel van paniek toen mijn vader, moeder en ik uit de rook klommen.
Onze buren en het reddingsteam redden ons, maar we verloren alles. Het trauma bleef bestaan en Daniels constante geruststellingen hielpen niet om mijn angsten te kalmeren.
Ik controleer al een tijdje alles voordat ik ga slapen. Ik controleer of de stopcontacten uit staan, de kachel uit het stopcontact is en er geen kaarsen branden.
Daniel raakte steeds meer geïrriteerd, maar ik kon het niet helpen. Mijn hart en verstand weigerden te luisteren. Ik moest weten dat we veilig waren… dat onze baby veilig was.
« We gaan geen brand stichten in huis, Mary. Je bent gewoon paranoïde, » zei Daniel. Maar ik wist hoe ik me voelde.
Twee nachten geleden kwam hij met zijn vrienden thuis van zijn werk. Ze zaten in de woonkamer te luieren en maakten er een flinke rommel van.
