Sarah Mitchell dacht dat het een gewone schooldag was in haar rustige buitenwijk. Ze stond aan het aanrecht en schonk sinaasappelsap in een glas voor haar achtjarige dochter Lily. Maar in plaats van glimlachen en geklets zag Sarah een bleek gezicht, doffe ogen en trillende handen op een kleine buik.
« Mam, het doet nog steeds pijn, » fluisterde Lily zwakjes.
Sarah verstijfde.
Eerst dacht ze dat het gewoon een weekendje slecht eten was. Uiteindelijk begonnen de kinderen te klagen. Maar dit was anders.
« Je zei dat je gisteren buikpijn had, » zei Sarah terwijl ze zich boog om haar dochter in de ogen te kijken.
Lily knikte. « Het begon zaterdagavond. Het was echt heel erg. Ik heb het Mark verteld… maar hij zei dat het gewoon pizza was. »
Mark – Sarahs echtgenoot, Lilys stiefvader – was het hele weekend bij hen geweest. Hij deed Lily’s pijn af als niets ernstigs. Maar nu, op maandagochtend, vertelde Sarahs instinct haar dat er iets mis was.
BEZOEK AAN DE DOKTER
Tegen de middag had Sarah haar werkvergaderingen afgezegd en Lily rechtstreeks naar de kinderarts gebracht. Ze sprak nauwelijks in de auto, opgerold in haar autostoeltje met haar armen om haar buik geslagen.
Dr. Hayes, een gerespecteerd kinderarts met jarenlange ervaring, bekeek Lily’s bleekheid en besloot geen tijd te verliezen. Hij liet een echo maken om blindedarmontsteking of andere inwendige problemen uit te sluiten.
Maar wat er op het zwart-witte scherm verscheen, was niet wat iedereen verwachtte.
Terwijl de sonde over Lily’s buik bewoog, fronste de dokter. Zijn ogen werden groot. Hij stopte midden in zijn zin en staarde naar het scherm.
De stilte in de kamer was oorverdovend.
Sara greep de rand van het bed vast. « Wat is er aan de hand? Wat is er aan de hand? » vroeg ze, terwijl de paniek in haar keel opwelde.
Dokter Hayes nam niet meteen op. In plaats daarvan trok hij zijn handschoenen uit, pakte de telefoon en zei met een stem die schommelde tussen geschoktheid en urgentie:
« Dit is Dr. Hayes. Ik heb 112 nodig op mijn kantoor. Onmiddellijk. »
