Twintig artsen konden hem niet redden.
De privékliniek kostte miljoenen, maar er heerste een diepe stilte. Apparaten piepten rond Victor Blackwell, een miljardair die bekendstond om zijn macht en rijkdom. Zijn huid was nu bleek, zijn haar viel in plukken uit en zijn lichaam verzwakte met de dag. Twintig van de beste artsen van het land stonden in de buurt te fluisteren en bekeken patiëntendossiers die geen duidelijke antwoorden boden.
Victors zoon liep heen en weer over de marmeren vloer. « Jij bent de beste specialist die er te koop is, en je kunt me niet eens vertellen wat er met hem aan de hand is? »
De hoofdarts zuchtte. « We hebben alle tests gedaan. Niets verklaart het. Hij wordt zwakker, en we weten niet waarom. »
De Onzichtbare Vrouw in de Kamer
. In de hoek verplaatste Angela Bowmont stilletjes een dweil. Haar uniform was gescheurd, haar naamplaatje gekrast. Voor iedereen was ze gewoon een nachtdienstmedewerker. Maar jaren geleden had ze scheikunde gestudeerd aan Johns Hopkins, totdat familieproblemen haar dwongen ermee te stoppen.
Terwijl ze bezig was, zag ze details die de artsen niet hadden opgemerkt: Victors vingernagels waren geel, zijn tandvlees zag er vreemd uit, zijn haar viel in strepen uit in plaats van in plukken, en hij sprak onduidelijk als hij probeerde te fluisteren. Haar hart maakte een sprongetje. Ze had hier al eerder over gelezen, toen ze ‘s avonds laat toxicologische aantekeningen bestudeerde.
Het leek op thalliumvergiftiging.
Het risico dat ze moest nemen,
greep haar naar de borst. Wie zou geloven dat een schoonmaakster meer dan twintig artsen had? Toch kon ze haar mond niet houden. Ze stapte naar voren. « Het spijt me… ik denk dat het thallium is. Heavy metal. De symptomen komen overeen: nagels, haaruitval, zwakte… »
De artsen draaiden zich om, sommigen fronsten, anderen grijnsden. De dienstdoende arts snauwde: « We hebben geen tijd voor giswerk van het personeel. Ga alstublieft weg. »
Angela’s wangen brandden, maar ze gaf niet toe. « Kijk eens wat ze dagelijks gebruikt. Thallium zou in cosmetica of lotions kunnen zitten. »
Op dat moment kwam een medewerker een zilveren koffer binnenrijden met Victors spullen. Bovenop stond een luxe pot geïmporteerde handcrème – een vast cadeau van zijn zakenpartner Jefferson Burke. Angela’s blik was erop gericht.
Haar stem was vastberaden. « Kijk eens naar die crème. Nu. »
