“Je Dochter Leeft! Een dakloze zwarte jongen onthult een geheim dat de miljardair schokt…
De regen was gestopt, maar de glazen torens van Manhattan huilden nog steeds van druppels, hun ramen gloeiden zwak in het grijs van de dageraad. In de St.Augustine ‘ s Cathedral heerste stilte, alleen gebroken door de sombere noten van een pijporgel.
Aan het altaar stond Jonathan Pierce, een man wiens naam Wall Street kon schudden. Miljardair, investeerder, koningmaker. Maar vandaag was hij niets meer dan een vader die zijn kind begroef. Zijn dochter Emily, slechts acht jaar oud, lag in een zilveren kist bedekt met witte rozen. Haar dood-een plotselinge hartstilstand tijdens een schoolreis-had hem verbrijzeld.
De woorden van de priester vervaagden in Jonathan ‘ s oren. Hij staarde naar Emily ‘ s gezicht, porselein-bleek, lippen verzegeld in eeuwige stilte. Hij dacht aan haar lach die door de gangen van zijn penthouse weerklonk. Gegaan. Gestolen.
Een paar kleine, aarzelende voetstappen. Hoofden draaien. Achter de kathedraal stond een jongen. Blootsvoets, gescheurde kleren, zijn huid donker van stads roet. Niet ouder dan zeven.
De gemeente werd door gemompel overspoeld. Een straatkind? Hier?
Maar de jongen schrok niet. Hij liep recht het gangpad op, langs marmeren pilaren en verbijsterde rouwenden, totdat hij de kist bereikte. Langzaam, eerbiedig, legde hij zijn hand over Emily ‘ s stille vingers.
Zijn stem, hoewel klein, werd door de gewelfde kamer gedragen.
“Ze is niet weg.”
Snik. Een vrouw viel flauw. Jonathan wankelde terug, bloed brullend in zijn oren.
