⏰Voordat je verder scrolt… neem 10 seconden de tijd om dit te lezen.
Dit zijn misschien wel de belangrijkste 10 seconden💔
🇬🇧 Het had een gewone dag bij oma moeten zijn.
De zon scheen, er waaide een zomerbriesje.
De 5-jarige Zuza speelde op oma’s balkon.
Ze was blij, droeg een jurkje en stuiterde naast de bloempotten.
Het balkon had oude houten leuningen – die stonden er al tientallen jaren.
De planken, door de tijd versleten, hadden in de loop der jaren regen en zon opgenomen.
Oma was in de keuken. Zuza riep:
« Oma, kijk eens naar de duif! »
Ze klom een stukje omhoog, zoals kinderen dat doen –
en toen gebeurde het.
Er klonk geen schreeuw. Er klonk geen gehuil. Slechts een zacht « KRAK ».
De hele reling scheurde weg.
Het vijfjarige meisje stortte van de vierde verdieping naar beneden.
Oma rende gillend naar buiten.
Moeder arriveerde een paar minuten later.
Maar er was niemand meer om te knuffelen.
🖤 Moeder kan niet praten. Oma huilt eindeloos.
Ze zeggen maar één ding:
« Als we dat maar hadden geweten… Als we die borden maar eerder hadden gecontroleerd… »
Er blijven immers tranen over.
Tranen die nooit ophouden te stromen.
De tranen van een moeder die haar dochtertje nooit meer zal knuffelen.
De tranen van een grootmoeder die haar de zorg slechts even toevertrouwde.
