Ik trouwde op mijn dertigste, zonder enige achtergrond. De familie van mijn vrouw was ook niet welgesteld; er was alleen haar vader, meneer Velasco, bijna 70 jaar oud, zwak, discreet en levend van een veteranenpensioen.
Direct na de bruiloft trok hij bij mijn vrouw en mij in en bleef bij ons tot aan zijn sterfdag.
Twintig jaar lang gaf hij geen enkele peso voor elektriciteit, water, voedsel of medicijnen. Hij zorgde niet voor zijn kleinkinderen, kookte niet en maakte niet schoon. Sommigen noemden hem zelfs een « eersteklas parasiet ».
Soms werd ik boos, maar dan zei ik tegen mezelf: « Hij is een oude man, mijn schoonvader. Als ik klaag, wie zal er dan voor hem zorgen? »
Dus hield ik mijn mond. Maar eerlijk gezegd voelde ik diep van binnen vaak wrok.
Soms kwam ik moe thuis van mijn werk, opende de lege koelkast en zag hem rustig aan zijn koffie zitten nippen, alsof het niets met hem te maken had.
Toen overleed hij op een dag, en ik dacht dat het voorbij was… Hij overleed vredig op 89-jarige leeftijd.
Geen ernstige ziekte, geen ziekenhuisopname.
