Henry Carter was ooit een titan van zaken, maar een zware beroerte maakte hem zwak, beperkt tot een rolstoel, en afhankelijk van zijn zoon Richard en zijn huishoudelijk personeel. Richard ‘ s vrouw, Elaine, speelde de rol van Plichtsgetrouwe schoondochter in het openbaar, maar achter gesloten deuren gleed haar masker vaak uit.
Alleen Maya Johnson, de jonge huishoudster, gaf echt om Henry ‘ s waardigheid. Ze rolde hem elke ochtend de tuin in, zorgde ervoor dat zijn deken warm was en luisterde geduldig wanneer zijn trillende handen probeerden zijn behoeften te gebaar. Ze zag wat anderen negeerden – de eenzaamheid in zijn ogen, de vernedering van het afhankelijk zijn van mensen die alleen maar deden alsof ze erom gaven.
Op een middag, toen de onweerswolken zich buiten verzamelden, werd Elaine gefrustreerd. Henry ‘ s stoel had haar pad in de woonkamer geblokkeerd. Haar stem was scherp. “Je staat altijd in de weg! Waarom kan je niet gewoon in je kamer blijven?”
Maya rende naar voren, gealarmeerd. “Mevrouw Carter, alstublieft…”
Maar voordat ze klaar was, duwde Elaine de rolstoel. Henry kantelde achteruit, zijn fragiele lichaam stortte op de grond. Zijn schreeuw weerklonk door de zaal.
