Een vreemdeling bracht elke dag bloemen naar een zieke grootmoeder die nog maar een maand te leven had. Op een dag besloot ik uit te zoeken waarom hij dat deed en ik was geschokt door zijn antwoord.
Ik werk al 10 jaar als verpleegkundige in een ziekenhuis en heb veel gezien, maar dit koppel zal ik nooit vergeten.
We hadden een oma van 70 jaar oud. De artsen gaven haar geen kans – hooguit een maand, of zelfs korter. Maar ze hield vol, altijd glimlachend, grapjes makend, ons trakterend op snoepjes en proberend andere patiënten te steunen.
Het meest verbazingwekkende was dat er elke dag een man van haar leeftijd naar haar toe kwam met boeketten. Steeds andere bloemen: rozen, madeliefjes, tulpen. Bij het zien van deze bloemen straalde de grootmoeder als een meisje, nam het boeket voorzichtig aan en bedankte er blij voor.
Ik merkte dat hij nooit lang bleef, hij gaf alleen bloemen, sprak een paar lieve woorden en ging weer weg. Op een gegeven moment kon ik het niet meer uithouden en vroeg ik hem:
— Vertel eens, waarom breng je elke dag bloemen mee? We weten dat je niet haar man bent.
De man zuchtte diep, zijn ogen glansden van de tranen:
