Ik zou met de perfecte man trouwen: intelligent, aardig en hij zou aan al mijn verwachtingen voldoen. Maar twee dagen voor de bruiloft hield een vermoeide vreemdeling me op straat aan, stopte me een briefje toe en zei: « Hij is niet wie je denkt dat hij is. » Ik wilde het vergeten, maar iets zei me dat ik de waarheid moest weten.
Ik had nooit gedacht dat ik zoveel geluk zou hebben. Ik, ik. Ik dacht altijd dat ware liefde iets was wat andere vrouwen overkwam. Je weet wel, die in films of sprookjes.
Gewoon ter illustratie. | Bron: Midjourney
En nu zat ik hier, twee dagen verwijderd van het trouwen met de man die alles was waar ik ooit van had gedroomd.
Jonathan was intelligent, zorgzaam, aardig en, ja, rijk. Maar het ging niet alleen om geld. Ik hield van hem omdat hij me het gevoel gaf dat ik de belangrijkste vrouw ter wereld was.
Hij was altijd zorgzaam. Hij wist nog hoe dol ik was op thee – kamille met honing. Hij bracht me soep als ik griep had en was er voor me, zelfs als ik chagrijnig en bleek was.
Alleen ter illustratie. | Bron: Pexels
Hij bracht me bloemen voordat de oude de tijd hadden om te verwelken. Niet alleen bij speciale gelegenheden, maar ook op dinsdag, gewoon omdat hij het kon.
We zijn al een paar weekendtrips samen geweest en hij heeft me nooit een cent in rekening gebracht. Toen mijn oude auto kapot ging, was ik bereid maandenlang te sparen. In plaats daarvan hielp hij me een nieuwe te kopen – veilig, betrouwbaar en mooi.
Het voelde allemaal als een droom waar ik per ongeluk in was beland. Een droom waar ik nooit meer uit wilde ontsnappen.
Alleen ter illustratie. | Bron: Pexels
Die middag liepen we hand in hand door de stad, lachend om iets stoms dat hij had gezegd. De lucht was helder en alles leek licht.
Jonathan ging naar het café voor een kopje koffie en ik zat buiten, genietend van de zachte warmte van de zon op mijn gezicht.
Ik sloot even mijn ogen. Op dat moment voelde ik dat er iemand voor me stopte.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik opende mijn ogen en zag een vrouw. Ze zag er moe en uitgeput uit. Zijn kleren hingen losjes om hem heen en er lag een droefheid in zijn ogen die je nooit vergeet. Zijn stem was zacht maar kalm.
« Hij is niet wie mensen denken dat hij is », zei ze.
Voordat ik kon antwoorden, duwde ze me een opgevouwen stuk papier in de hand, draaide zich snel om en verdween als een geest in de voorbijtrekkende menigte.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik stond daar, verstijfd, met het briefje in mijn hand. Mijn hart begon te bonzen. Toen Jonathan terugkwam met onze drankjes, stopte ik het briefje in mijn jaszak, glimlachend zoals altijd.
“Is alles oké?” vroeg hij bezorgd.
« Ja, » antwoordde ik snel, terwijl ik een glimlach forceerde. « Een beetje heet. »
Die avond, toen ik eindelijk alleen in ons appartement was, haalde ik het briefje uit mijn zak en vouwde het langzaam open. Er stond geen bericht op, geen waarschuwing, slechts één regel: een adres.
Alleen ter illustratie. | Bron: Sora
Ik staarde hem aan. Wie was deze vrouw? Waarom gaf je me dit? Misschien leed ze aan een psychische aandoening. Misschien dacht ze dat ik iemand anders was.
Maar hoewel ik het probeerde te negeren, bleef het ongemak. Als een gefluister dat ik niet kon onderdrukken. Tenminste, ik zei geen woord tegen Jonathan.
Ik heb die nacht nauwelijks geslapen. Elke keer dat ik mijn ogen sloot, hoorde ik zijn stem – diep, vastberaden en vervuld van iets wat ik niet kon benoemen.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Dat stukje papier voelde in mijn zak aan alsof het honderd kilo woog. Die ochtend, nadat Jonathan met zijn gebruikelijke kus op zijn voorhoofd naar zijn werk was vertrokken, vertelde ik hem dat ik nog een paar dingen moest regelen voor de bruiloft. Mijn handen trilden toen ik het adres in de gps invoerde.
De reis leek langer dan nodig. Ik passeerde wijken die ik nog nooit eerder had gezien.
De straten waren gebarsten en de huizen zagen er vervallen uit. Toen ik bij het adres aankwam, was ik sprakeloos. Het gebouw lag in puin, de verf bladderde af en de veranda stond scheef.
Alleen ter illustratie. | Bron: Sora
Met bonzend hart stapte ik uit de auto en liep naar de deur. Ik klopte. En toen deed ze open. Zachtjes. Ze wachtte. Alsof ze wist dat ik eraan kwam.
Wordt vervolgd op de volgende pagina
« Ik wist dat je zou komen, » zei ze terwijl ze opzij stapte om mij binnen te laten.
Ik bleef even staan. Toen ging ik naar binnen. Het rook er naar stof. Oude koffie en nog iets anders wat ik niet kon benoemen.
Uitsluitend ter illustratie. | Bron: Midjourney
Ik keek om me heen. Het licht was zwak. Het meubilair was oud. De muren waren bedekt met foto’s. Tientallen. Jonathan, mijn liefste. Jonathan op school. Jonathan op zijn verjaardagsfeestje.
“Waar gaat dit allemaal over?” vroeg ik.
« Mijn zoon, » zei ze kalm. « Ik wilde geen andere vrouw om hem heen. »
