Vele jaren na de scheiding kwam hij terug om haar te plagen, maar hij trof haar aan met een drieling en een privéjet.
De sfeer in de woonkamer was treurig van spanning. Laura zat strak op de rand van de crèmekleurige leren bank, haar vingers streelden comfortabel over de rand van haar onaangeroerde theekopje.
Curtis stond rechtop, volkomen onthecht.
« Ik heb alles getekend. De advocaat stuurt je maandag de definitieve aankondiging », zei hij.
Haar koffer stond klaar bij de deur, alsof de twaalf jaar huwelijk die ze samen hadden slechts een tijdelijke onderbreking in hun leven waren. Laura deed geen open.
Maar nu ze er was, kon ze alleen nog maar staren naar de man die ooit haar toekomst was geweest.
« We gingen nergens heen, Laura. Geen kinderen, geen vonk. Ik kan niet blijven wachten op iets dat nooit zal gebeuren. »
« Ik heb het geprobeerd, Curtis, » fluisterde ze.
“Ik wilde het ook,” antwoordde hij, maar hij had de deur al geopend.
Buiten stond een rode SUV te wachten. Op de passagiersstoel zat Carol, het meisje van kantoor. Ze zag er altijd elegant uit, droeg hoge hakken en rode lippenstift, en ze had geen geschiedenis met hem.
