Mijn schoonmoeder had er altijd een handje van om belangrijke momenten te verpesten, dus toen ze « per ongeluk » onze geslachtsonthullingstaart liet vallen, was de echte schok niet de rommel, maar de grijns die ze probeerde te verbergen. Maar mijn schoonzus veegde de glimlach van haar gezicht met een onverwachte draai!
Als ik zeg dat mijn schoonmoeder een talent heeft voor het verpesten van belangrijke momenten, overdrijf ik niet. Het is een familielegende die elk belangrijk moment van onze relatie achtervolgt.
Ik wil u graag een beeld schetsen van zijn grootste successen op het gebied van vernietiging.
Onze trouwdag is daar een goed voorbeeld van. Terwijl de meeste schoonmoeders zich zorgen maken over de dresscode, verscheen zij in een crèmekleurige jurk die zo dicht bij wit lag dat mijn weddingplanner bijna een hartaanval kreeg.
« Het is niet wit, » zei ze met die onschuldige blik die ze in de loop der decennia had geperfectioneerd. « Het is gewoon… crème. »
De foto’s vertellen een heel ander verhaal.
Haar jurk is zo wit op de foto’s die we op de zonnige binnenplaats van de kerk maakten dat het bijna verblindend is. Ik zal nooit het misselijke gevoel in mijn maag vergeten toen ik voor het eerst naar die foto’s keek en besefte dat ze elke foto waarop ze verscheen, had verpest.
Toen was er de aankondiging van de zwangerschap.
We hadden zorgvuldig een speciaal moment gepland om het nieuws te delen.
Daniel en ik hadden prachtige menu’s en een gezellig restaurant uitgezocht voor een intiem familiediner.
Maar Patricia was ons voor. Op de dag van het diner kreeg ik een Facebook-melding. Ze had ONZE zwangerschapsaankondiging geplaatst en het hele gezin erin getagd.
Ik was er kapot van. Ze had niet alleen al onze zorgvuldige planning overboord gegooid, maar ze had ons ook het moment ontnomen waarop we het nieuws samen hadden kunnen vieren.
‘Ik was zo opgewonden,’ zou ze later zeggen, maar haar vorm van verontschuldiging haalde nooit het niveau van oprechte spijt.
En de babynamen? O, dat was weer een spectaculair staaltje grensverleggend werk.
Daniel en ik hadden het al over namen sinds we ontdekten dat ik zwanger was. Na maandenlang wikken en wegen hadden we uiteindelijk twee namen gekozen: Ezra voor een jongen en Quinn voor een meisje.
We wilden de namen geheim houden tot na de bekendmaking van het geslacht. Een beetje magie, helemaal voor ons alleen.
Maar Patricia deelde ze met haar hele bridgegroep sneller dan je « chatter » kunt zeggen.
Ik kan je vertellen dat er niets leuker is dan in de supermarkt een vriendin van je schoonmoeder tegenkomen en een teleurstellende preek te horen krijgen over je ‘vreemde’ keuze voor een babynaam.
Toen ik Patricia ermee confronteerde, lachte ze erom.
« Oh, het spijt me. Ik was vergeten dat je het geheim wilde houden en iedereen stelde vragen! » zei ze. « En maak je geen zorgen over Margaret. Ze bedoelde het goed. Je naamkeuze is een beetje ongebruikelijk. »
Toen we besloten om een feestje te organiseren om het geslacht van ons kind te onthullen, was ik dan ook extra voorzichtig.
Ik had een lijst met elk detail dat ik moest controleren om het Patricia-proof te maken. Het moest ook klein zijn, zodat ik alle planning en het meeste werk zelf kon doen.
Ik zuchtte toen ik op een avond ging slapen en dacht aan alles wat er mis kon gaan.
« Het zou makkelijker zijn om hem niet uit te nodigen, » zei ik tegen Daniel.
« Ze bedoelt het goed, » zei Daniel, terwijl zijn hand de mijne vond en onze vingers zich verstrengelden. « Laten we haar een kans geven. Ze zal zoiets zoets en simpels als het aansnijden van een taart niet verpesten. »
Mijn man. Altijd de optimist. Altijd gelovend in het beste in mensen, zelfs als die mensen een gedocumenteerde geschiedenis hebben van spectaculaire en adembenemende sabotage.
De tuin was die middag een meesterwerk van zorgvuldig georganiseerde feestelijkheden.
Het zachte zonlicht van juni scheen door de esdoorns en wierp vlekkerige schaduwen op de perfect gedekte tafel.
Roze en blauwe lekkernijen sierden de randen. Ik had macarons met subtiele kleurverlopen, cupcakes met kleine neutrale vraagtekenversieringen en mousserende drankjes in diverse kleuren.
En in het midden: de taart. Een torenhoge witte lekkernij die al onze hoop en verwachtingen leek te bevatten.
Jenny, mijn schoonzus, had het zelf bezorgd.
Het was versierd met wit glazuur en kleine suikervraagtekens die over het oppervlak dansten. Er zat een vrolijke versiering op met de vraag: « Jongen of meisje? ». Het was, in één woord, perfect.
Voor een kort, mooi moment geloofde ik echt dat we deze fase zonder drama zouden kunnen doorstaan.
Toen kwam Patricia binnen.
Ze kwam twintig minuten te laat aan, gekleed in een roze blouse (best subtiel, hè?). Ze gaf me een kusje in de lucht met die theatrale genegenheid die ze door de jaren heen had geperfectioneerd, en ging toen als een potentieel vernietigingsprojectiel op de taart af.
« Hij is zo groot, » zei ze, haar stem droop van gespeelde bezorgdheid. « Weet je zeker dat hij stabiel is? »
Jenny, God zegene haar, aarzelde geen seconde. « Het gaat goed met hem, mam. Ik heb hem net zelf ter wereld gebracht. »
Ik voelde de bekende spanning in mijn schouders neerdalen terwijl ik toekeek hoe ze als een haai om de taart heen cirkelde en elke centimeter afspeurde alsof ze een plekje kon vinden waar kleur onder het glazuur vandaan kwam.
Ik kon het niet meer aan. Ik wist dat ik die taart moest aansnijden voordat ze het moment zou verpesten.
« Nou, laten we naar het hoofdgedeelte gaan, » kondigde ik aan, terwijl ik een hand op Patricia’s arm legde en haar naar een veilige afstand leidde. « Iedereen verzamelen! »
Iedereen verzamelde zich, telefoons in de aanslag om het speciale moment waar we op hadden gewacht vast te leggen. Daniel en ik namen onze posities in, messen in de aanslag.
We poseerden zodat Jenny wat foto’s kon maken en toen sloeg Patricia toe.
« Oh nee, laat ik de taart even dichter bij je zetten, » zei ze.
Ik keek vol afschuw toe hoe ze de onderkant van de taart vastpakte. Met een snelle beweging van haar pols viel de taart om.
Het roze glazuur en de verschillende lagen spatten op het perfect onderhouden gras, als een gruwelijke misdaadscène.
Het werd stil in de tuin.
Ik stond daar verstijfd, mijn tranen bedwingend. Dit had ons moment moeten zijn. Een simpele, perfecte herinnering, onaangetast door haar constante behoefte om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Patricia hield haar handen voor haar mond en kon haar tevreden glimlach nauwelijks verbergen.
Toen begon Jenny te lachen. Geen nerveuze lach of een geforceerde lach, maar een oprechte lach van puur genot.
Ik keek haar aan, de tranen stroomden rijkelijk over mijn wangen. Was Jenny erbij betrokken?
(lees verder in de 1e reactie)
