Voor mijn 34e verjaardag hield ik het simpel. Een zelfgekookt diner, mijn signature dishes, geen cadeaus, alleen een duidelijke boodschap: « Kom om 18.00 uur. Niets is belangrijker dan jouw aanwezigheid. »
Om 18.45 uur was ik alleen.
Om 19:12 uur stuurde mijn zus me een berichtje: « Te ver om alleen voor een verjaardag te rijden. » Mijn moeder? « Misschien volgend weekend. We zijn moe. »
Ik keek toe hoe de vaat afkoelde. De favoriete gebraden kip met citroen van mijn moeder, mijn rozemarijnaardappeltjes waar Ines na elke relatiebreuk om vroeg. Alles was er, behalve deze.
En voor het eerst begreep ik het. Geen vergissing. Een keuze.
Een fundament van liefde… of misbruik?
Twee jaar eerder, na de beroerte van mijn vader, had ik een familierekening geopend . Discreet. Effectief. Elke maand werd er geld overgemaakt naar mijn moeder, mijn zus, mijn neef David . Niet uit liefdadigheid. Uit liefde. Of tenminste, dat dacht ik.
Die avond, na hun stilte, opende ik de rekeningportal en verwijderde alle begunstigden. Toen kreeg ik een e-mail: « De rekening is geblokkeerd. Om middernacht sluit de geldautomaat. »
Om 1 uur ‘s nachts trilde mijn telefoon al.
Geen excuses. Geen spijt.
Alleen maar: « Dit kun je ons niet aandoen. »
