Stel je voor dat je opgroeit met een leegte in je hart, zonder te weten wat er met je eigen kind is gebeurd. Dit is de beproeving die een vader in de Verenigde Staten een kwart eeuw lang heeft doorstaan, ervan overtuigd dat zijn dochtertje, dat verdween toen ze 23 maanden oud was, ergens nog leefde. Maar hoe kun je blijven hopen als de jaren verstrijken zonder nieuws? Uiteindelijk zal een simpele DNA-test alles veranderen.
Een huiveringwekkende verdwijning
Het is 1999 in New Haven, een middelgrote stad in Connecticut . Een meisje van nog geen twee jaar verdwijnt plotseling uit haar ouderlijk huis. Geen spoor van inbraak, geen duidelijke aanwijzingen. De verdenking richt zich al snel op de moeder van het kind, Rosa, die destijds geen voogdij had. Er wordt een arrestatiebevel uitgevaardigd, geruchten suggereren een overhaast vertrek naar Mexico… en dan niets. Het onderzoek loopt vast, de jaren verstrijken. De zaak wordt opgeschort. De vader heeft de hoop echter nooit opgegeven.
Een bericht dat alles verandert
Het is in 2023, 25 jaar na de verdwijning, dat er iets onverwachts gebeurt. Een jonge vrouw neemt contact op met de vader, ervan overtuigd dat ze de kleine Andrea is. Ze woont in Mexico, kent weinig details over haar verleden, maar voelt een diepe intuïtie. Te mooi om waar te zijn? De politie besluit deze onverwachte tip verder te onderzoeken en schakelt Othram in, een laboratorium gespecialiseerd in complexe DNA-onderzoeken.
