Dit is het verhaal van wat mij overkwam in de laatste weken van mijn zwangerschap – een moment dat mijn illusies aan diggelen sloeg, maar me ook de kracht gaf om voor mezelf en mijn kind te kiezen boven de illusie van liefde.
Het gaat erom te begrijpen dat het beschermen van vrede niet egoïstisch is, maar noodzakelijk. En dat weggaan niet altijd het einde van iets is; soms is het het begin van heelwording.
ADVERTENTIE
Ik was 34 weken zwanger toen alles in één klap veranderde.
Alleen ter illustratie:
midden in de nacht maakte mijn man Daniel mij plotseling wakker en schreeuwde: « Brand! Brand! », alsof ons huis in brand stond.
Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik in paniek de trap af rende – en werd begroet met gelach.
Daniel en zijn vrienden barstten in lachen uit en gaven toe dat het allemaal een grap was.
ADVERTENTIE
Maar ik vond het niet grappig.
Deze angst was reëel. En Daniel wist het.
Die nacht sloot ik mezelf op in onze slaapkamer. Ik was geschokt, bang en had een gevoel van verraad.
Ik heb niet geslapen.
