Mijn leven is de laatste tijd ongelooflijk druk geweest. Vier maanden geleden ben ik bevallen van een prachtige zoon, Dylan, die zich bij zijn drie broertjes en zusjes voegt, allemaal jonger dan acht jaar. Zoals je je kunt voorstellen, is de zorg voor een pasgeboren baby en drie andere jonge kinderen vermoeiend, maar tegelijkertijd ook vervullend op manieren die moeilijk te beschrijven zijn.
Moeder worden is de belangrijkste rol in mijn leven geweest. Toen ik zwanger was van ons eerste kind, Tray, bespraken mijn man George en ik de mogelijkheid om weer aan het werk te gaan. We waren het er aanvankelijk over eens dat ik een jaar thuis zou blijven voordat ik mijn carrière zou hervatten. Maar toen het zover was, besefte ik dat ik fulltime moeder wilde worden.
Dit diepe verantwoordelijkheidsgevoel voor onze kinderen werd sterker met elke nieuwe aanwinst in het gezin. Eerst Tray, toen onze dochter Lily, gevolgd door Justin en uiteindelijk Dylan. Elke nieuwe aanwinst versterkte mijn besluit om me te concentreren op hun opleiding.
Na de geboorte van Dylan veranderde echter alles thuis. Mijn schoonmoeder kwam plotseling en onverwacht. Ze kwam niet om te helpen met de kinderen of het huishouden.
Ze zei « Goedemorgen » voordat ze naar de keuken verdween om te pakken wat ze maar kon vinden, en de vuile vaat liet ze staan. Dit gebeurde meerdere keren, en elke keer stelde het mijn geduld op de proef. Op een ochtend kwam het tot een uitbarsting na een bijzonder stressvolle controle bij Dylan, die net zijn vaccinaties had gehad. Hij was prikkelbaar en ik sliep nauwelijks.
Thuis verlangde ik alleen maar naar een kop koffie om me te troosten. Terwijl ik Dylan in zijn bedje legde en eindelijk de keuken in liep, hoorde ik de voordeur opengaan en de bekende roep: « Hoi lieverd! Ik wilde even kijken hoe het met je gaat! »
Ik verborg mijn ergernis, glimlachte en knikte, en vroeg toen aan haar broers of ze wilden kijken. Terwijl ze wegrende, draaide ik me om naar mijn stiefmoeder, die de spanning voelde en snel vertrok.
