Wanneer Jonathans vrouw laat thuiskomt met vreemde vlekken op haar polsen, begint er twijfel te sluipen in hun ooit zo solide huwelijk. Een onverwacht bezoek aan zijn kantoor dreigt alles op zijn kop te zetten, totdat een diepere waarheid hem dwingt om niet zijn loyaliteit in twijfel te trekken, maar hoe hij de vrouw van wie hij houdt werkelijk ziet.
Vroeger was mijn vrouw voor het avondeten thuis.
Altijd.
Zelfs als het druk was op het werk, kwam Nara op tijd thuis om met ons te eten, Lena te helpen met haar huiswerk en misschien stiekem naar een van die moordmysterieseries te gaan waarvan ze zwoer dat ze die niet leuk vond.
Een man staat in een keuken | Bron: Midjourney
Ze is een van de boekhoudmanagers bij een groot bedrijf. Nara is intelligent, georganiseerd, het type vrouw dat nooit de tijd vergeet.
Maar de laatste tijd is er verandering.
Ze begon pas lang na Lena’s bedtijd thuis te komen. Elke avond
Een vrouw zit aan een bureau | Bron: Midjourney
« We zijn met iets belangrijks bezig . Ik moet overwerken. Het is gewoon werk, » had ze gezegd toen ik ernaar vroeg.
Ik wilde haar geloven. Mijn vrouw gaf me nooit een reden om haar niet te geloven. Toch kon ik het ongemakkelijke gevoel in me niet loslaten. Het moeilijkste?
Toen onze 10-jarige dochter, Lena Rose, begon te fronsen en haar hoofd te schudden.
« Komt mama vanavond thuis? », vroeg ze dan, terwijl ze begon te smullen van het avondeten dat ik die avond had gemaakt.
Een klein meisje zit aan een keukenaanrecht | Bron: Midjourney
Het was ongeveer een week geleden dat Nara haar « nieuwe routine » had aangenomen, toen ik de vlekken opmerkte.
Ze was in de badkamer haar haar aan het borstelen na het douchen. Ik had nauwelijks de energie om mijn ogen open te houden, maar ik had haar al dagen niet meer goed gezien.
« Ga slapen, Jonathan, » zei ze. « Ik ga meteen naar boven en geef Lena eerst een welterustenzoen. »
Een vrouw staat in een badkamer | Bron: Midjourney
Terwijl zijn hand op en neer bewoog, concentreerde ik me op die twee vage lijntjes rond zijn polsen. Ze waren rood, bijna rauw. Het waren lijntjes die leken alsof ze van een strak horlogebandje kwamen.
Maar hier is het punt: Nara haat het om horloges te dragen.
Toen we net begonnen met daten, liepen we langs een juwelierszaak en ik keek naar alle nep-armbanden.
Armbanden tentoongesteld in een winkel | Bron: Midjourney
« Ze zijn prachtig, Jon, » zei ze. « Maar niets voor mij! Ik draag niets graag om mijn polsen. Ik draag af en toe een horloge, maar zelfs dat is me te klein. »
Ze had het nonchalant gezegd, alsof het een van haar eigenaardigheden was. Maar ik had het me herinnerd. Ze was Nara, hoe kon ik dat nou niet doen?
Dus toen ik de vlekken zag, vroeg ik het hem rechtstreeks. Ik dacht dat we sterk genoeg waren voor een eerlijk gesprek.
Een man zittend op een bed | Bron: Midjourney
Mijn vrouw knipperde met haar ogen, alsof ik haar had verrast. Toen, verrassend genoeg, bloosde ze. Weer zo’n zeldzaam iets voor Nara.
