In veel delen van de wereld zijn granaatappels een populaire wintervrucht. De waarde van de granaatappel is bekend, want de rode pitten zijn extreem rijk aan vitamine C, evenals andere vitaminen en mineralen. Maar weinig mensen beseffen hoe nuttig de schil van de granaatappel kan zijn, een deel van de vrucht dat bijna iedereen weggooit.
De essentiële eigenschappen van granaatappelschil
Granaatappelschil wordt al eeuwenlang in Rusland en elders gebruikt als waardevol ingrediënt in huismiddeltjes. Waarom is het goed om granaatappelschil te bewaren? Omdat het een volledig natuurlijk middel is dat diverse darminfecties en parasieten bestrijdt en huidproblemen oplost.
Gunstige bestanddelen:
Granaatappelschil is rijk aan antioxidanten. De granaatappelschil bevat fenolische punicalagines, galluszuur en andere vetzuren, evenals catechines, quercetine, rutine en diverse andere flavonoïden en anthocyanen. Tegenwoordig wordt dit deel als oneetbaar beschouwd en vaak weggegooid. Hippocrates was echter al 2500 jaar geleden op de hoogte van de unieke eigenschappen van granaatappelschil en gebruikte deze effectief tegen dysenterie.
Medicinale toepassingen van granaatappelschilthee:
Granaatappelschilthee wordt nog steeds gebruikt bij diarree en darmparasieten. Het is ook uitstekend geschikt voor het versterken van de immuniteit en het bestrijden van lichamelijke vermoeidheid. Granaatappelschil heeft antibacteriële eigenschappen.
Volgens de Russische genezer Gluboko is granaatappelschil een universeel kruidenpreparaat dat effectief alle pathogene bacteriën in het menselijke maag-darmkanaal remt, ongeacht de stam en mutatie. In december 1999 publiceerde de Russische krant « Ruski Vesnik » een artikel getiteld « Vergeten Hippocrates en Genezing met Planten » van de Russische kruidkundige G.I. Gluboko, waarin hij schreef over een gepatenteerd middel tegen dysenterie, diarree, cholera, appendicitis en salmonellose, gebaseerd op gedroogde granaatappelschilthee. Hij beveelt het gebruik van granaatappelschilthee aan bij maagzweren, zweren aan de twaalfvingerige darm en colitis ulcerosa. Het medicijn werd gepatenteerd in 1996, waaraan een verplichte studie in een medische instelling voorafging die het vermogen ervan aantoonde om pathogene bacteriën te remmen.
