Voor Marc en zijn jonge collega Julien begon de avond heel normaal toen ze samen het kantoor verlieten. Marc wilde Julien een plezier doen en bood aan hem naar huis te brengen, wetende dat Julien op zijn route woonde. De lucht was fris en de stad baadde in het schemerige licht van de late namiddag. De reis verliep in een vriendelijke sfeer, afgewisseld met gesprekken over luchtige onderwerpen en veel gelach. Maar zodra ze de drempel van Marcs huis overstapten, ontstond er een voelbare spanning.
Marcs vrouw, Clara, wachtte hen op in de woonkamer. Op haar gezicht was duidelijk een uitdrukking van ongenoegen te zien. Haar dag was lang en vermoeiend geweest, aangezien ze haar werk op afstand en huishoudelijke taken moest combineren. Het onverwachte gezicht van een extra gast zonder aankondiging leek de druppel te zijn.
Zijn frustratie uitte zich in verwijten aan Marc, waarbij hij hem verweet dat hij niet attent en georganiseerd was. De spanning in de kamer was maximaal en elk woord dat Clara sprak, zorgde ervoor dat de druk in haar schedel toenam.
Marc was weliswaar verrast door de koele ontvangst van zijn vrouw, maar hij liet zich door de situatie niet uit het veld slaan. Haar blik ontmoette die van Julien, die zich zichtbaar ongemakkelijk en beschaamd voelde omdat hij midden in een huwelijksconflict zat. Met opmerkelijke zelfbeheersing probeerde Marc de spanning te verminderen door de situatie rustig te laten voortbestaan, terwijl hij zijn excuses aanbood voor zijn gebrek aan vooruitziende blik. Maar voordat hij een volledig antwoord kon formuleren, onderbrak Clara hem. Haar woede was nog steeds niet afgenomen. Er volgde een zware stilte, waarbij één vraag onbeantwoord bleef: hoe zou Marc deze crisis doorstaan?
