Ik deed alles wat ik kon voor mijn man, maar hij leek altijd ontevreden. Op een dag werd ik wakker en hoorde de stem van mijn man in de gang, vergezeld door een vrouwenstem. « Hoe kon hij dat? », dacht ik bij mezelf. En dat was de druppel die de emmer deed overlopen.
Ik werk als projectmanager bij een bank en ons laatste project was het meest uitdagend van allemaal. Vaak kwam ik laat thuis en soms werkte ik in het weekend.
Maar werk is slechts een deel van mijn drukke leven. Ik heb een huis en een man om voor te zorgen, en mijn lieve man is niet meer zo charmant als vroeger. Hij helpt mij niet met het huishouden, hij kookt niet en hij doet nauwelijks boodschappen. Ik ben verantwoordelijk voor bijna alles.
Alleen ter illustratie. | Bron: Pexel
Aiden leek mij niet te horen toen ik hem over mijn problemen vertelde. We hadden het over mijn nieuwe project en hoe druk ik het had. Op een dag kwam ik om 21.00 uur thuis. en het eerste wat ik hoorde was: « Waar ben je geweest? »
« Ik had vandaag veel werk, ik had je gezegd dat ik laat thuis zou zijn… » »
«Je hebt me helemaal niets verteld! »
« Ja, dat heb ik gedaan. Herhaald. Dit is het project waar ik aan werk… »
Aiden onderbrak mij. « Het maakt niet uit, Claire. Ik heb honger. Ben je het avondeten aan het klaarmaken of niet? Zegt hij terwijl hij naar een voetbalwedstrijd kijkt.
« Ik denk niet dat er nog iets te eten is… We zullen het moeten kopen. »
« Ik wacht hier, jij kunt gaan winkelen, » zei hij, zonder zijn ogen van de televisie af te halen. Dus ik pakte mijn portemonnee en vertrok.
Alleen ter illustratie. | Bron: Pexel
Op weg naar de winkel verzonk ik in gedachten. Aiden was vroeger vriendelijk en zachtaardig; Nu is hij een veeleisende man die vaak ontevreden is. Ik moet op eieren lopen als ik met hem communiceer.
« Waarom duurde het zo lang? Ik heb honger! zegt Aiden als ik thuiskom. Ik rende naar de keuken om het avondeten klaar te maken. Hij at in stilte en liep terug naar de televisie, mij achterlatend met een vieze keuken.
Hij kan nog niet eens zijn bord afwassen? dacht ik bij mezelf. Ik wilde niets zeggen, omdat ik te moe was om een discussie te beginnen. Dus ik ruimde alles op en ging naar bed.
De volgende ochtend had ik moeite met staan. Mijn neus zat verstopt, mijn keel deed pijn en mijn hoofd bonkte.
Alleen ter illustratie. | Bron: Pexel
« Je bent laat… Waar is het ontbijt? Dat waren de eerste woorden die ik van Aiden hoorde, in plaats van “Hallo.”
Ik wurmde me onder een warme douche en liep naar de keuken om ontbijt te maken. Aiden stond klaar om te gaan en zei: « Vergeet het maar, je bent te langzaam. » Ik kom te laat, » zei hij en sloeg de deur achter zich dicht.
