Ik had nooit gedacht dat ik tot die bruiden zou behoren die huilen om een jurk. Maar daar stond ik dan, voor de spiegel bij Bella’s Bridal, met mijn handen voor mijn mond, en ik probeerde mijn mascara niet uit te vegen, terwijl er tranen in mijn ogen opwelden.
« Oh, lieverd, » zei mijn moeder terwijl ze in mijn schouder kneep. “Je bent werkelijk prachtig. »
Ik streek met mijn handen over het met kralen versierde kanten lijfje en was verbaasd over de manier waarop het mijn rondingen omarmde voordat het overging in een dromerige rok van tule. Het was perfect, precies wat ik altijd had willen dragen toen ik met Adam trouwde.
« Dat is het, » hijgde ik terwijl ik me omdraaide om mijn moeder aan te kijken. “Dit is hem. »
Een week later was ik nog steeds in de zevende hemel. Ik had de jurk in de kast van de logeerkamer gehangen, veilig opgeborgen in de bijbehorende kledinghoes, maar ik kon het niet laten om er toch even naar te kijken, telkens als ik de kans kreeg.
« Je bent geobsedeerd, » plaagde Adam me op een avond toen ik terugkwam van een nieuw bezoek aan mijn jurk.
Ik zakte glimlachend naast hem op de bank neer. « Kun je mij de schuld geven? » Over drie weken heb ik de kans om deze jurk te dragen en met jou te trouwen. Ik ben het gelukkigste meisje ter wereld.
Adam trok me naar zich toe en gaf me een kus op mijn voorhoofd. « Ik ben de gelukkige », fluisterde hij.
Als ik maar had geweten hoe snel mijn wereld zou instorten.
Het gebeurde op een dinsdagochtend. Ik weet het nog omdat ik een vrije dag had en bezig was met het afronden van een aantal details van de bruiloft. Ik huppelde bijna de logeerkamer binnen, klaar voor mijn dagelijkse portie trouwjurkplezier.
Maar toen ik de kastdeur opendeed, stopte mijn hart.
