Ik dacht dat ik de perfecte verloofde had, maar zijn ouders waren een ander verhaal. Toen ze mij in het openbaar afwezen, besloot ik ze een lesje te leren tijdens ons repetitiediner voor de bruiloft. Ik had geen idee dat dit riskante plan alles zou veranderen.
Ik was een jaar verloofd met Nathan en alles was perfect, op één klein wolkje na dat stof begon te verzamelen: zijn familie. Toen ik ze ontmoette, reageerden ze meteen koud. Ze keken me zijdelings aan, op een passief-agressieve manier. Maar ze hebben mij nooit persoonlijk een reden gegeven.

Een oude man kijkt koud aan | Bron: Pexels
Trouwens, mijn naam is Cora. Ik ben bioloog en ongeveer dertig jaar oud. Ik leef een vrij bescheiden leven, ondanks… tja, daar komen we later op terug.
Vorige week was ik aan het winkelen voor de bruiloft toen ik Nathans ouders, Evelyn en Robert, in een chique restaurant tegenkwam. Ze waren bij een jonge vrouw die ik niet kende.
Ik zwaaide naar ze en probeerde vriendelijk te zijn. Maar toen ze mij zagen, trokken ze allebei gekke gezichten en deden alsof ze mij niet herkenden. Het was de druppel die de emmer deed overlopen.

Een vrouw zwaait terwijl ze voorbijloopt | Bron: Pexels
Ik vertelde het later die dag aan mijn beste vriendin, Vanessa. Wij dronken koffie bij mij thuis.
“Ze hebben je gewoon genegeerd?” Vanessa’s ogen werden groot. “Dat is zo onbeleefd!”
Ik knikte en roerde afwezig in mijn koffie. « Ik snap het niet. Wat heb ik ze aangedaan? »
Vanessa boog zich naar voren. « Misschien denken ze dat je niet goed genoeg bent voor hun kostbare zoon. »