Wanneer Lauren thuiskomt van haar dienst in het ziekenhuis, verwacht ze een rustige avond met haar familie. In plaats daarvan vindt ze vreemde dingen in haar huis, zoals omgevallen kopjes, verplaatst zilverwerk en andere vreemde gebeurtenissen….
Gisteren zou een gewone dag worden. Als verpleegster wilde ik na een zware dienst van 12 uur in het ziekenhuis niets liever dan een rustige nachtrust en een uitgebreid bad. Thuiskomen voelde als thuiskomen, een kop thee voor mezelf zetten en even ontspannen voordat ik me in de chaos van het avondeten en bedtijd met de kinderen stortte.
Maar wat ik tegenkwam, vernietigde mijn gevoel van veiligheid volledig.
Toen ik terugkwam, was het angstaanjagend stil in huis. Mijn man was met de kinderen op stap voor hun sporttraining, dus ik keek ernaar uit om even alleen te zijn voordat het lawaai zou toenemen als de kinderen thuiskwamen.
Ik zette mijn tas op het aanrecht en zette de waterkoker aan om hem op te warmen. Ondertussen pakte ik mijn favoriete mok uit de kast. Ik kreeg het van mijn dochter Summer, die er « World’s Okay-est Mom » op schreef.
Maar toen ik de doos opende, verstijfde ik.
« Wat is dit? » » mompelde ik.
Maar ja, zo hebben we onze gerechten nog nooit gecategoriseerd.
“Eigenlijk, Lauren…” herinner ik me.
Dit had ik maar één keer eerder gezien.
« Shit, » zei ik, me plotseling hyperbewust van mijn omgeving.
Omdat ik me steeds ongemakkelijker begon te voelen, besloot ik de rest van de keuken te inspecteren.
De besteklade stond open en de vorken en messen lagen er netjes in opgeborgen. Het kruidenrek was netjes in alfabetische volgorde gerangschikt en elk flesje glansde.
Door de manier waarop ik werkte, kon ik met absolute zekerheid zeggen dat het niet mijn schuld was.
Ik kreeg er kippenvel van.
Mijn intuïtie vertelde me dat er iets niet klopte, dus pakte ik mijn telefoon van de toonbank en begon het nummer van Hank te draaien.
“Pak het op, pak het op,” mompelde ik.
Terwijl ik op zijn antwoord wachtte, zag ik een klein stukje papier tussen het koffiezetapparaat en de suikerpot zitten. Het leek alsof het uit haat was gedaan, bijna als een bijzaak. Het was een eenvoudig gekreukt vel papier met een tekst die ik niet herkende.
Je bedankte me later, je had het nodig.
Mijn hart bonkte. Het briefje leek zo onschuldig en toch zo verontrustend. Eindelijk nam Hank de telefoon op.
“Blijf aan de telefoon, Hank,” smeekte ik. Mijn stem trilde en verried mijn angst. « Ik ga de rest van het huis controleren. »
“Lauren?” Wat is er mis? Waar heb je het over? vraagt Hank.
