De maanden verstreken en alsof haar hart de afwezigheid van haar man niet kon verdragen, volgde Simone hem de eeuwigheid in.
☁️ Een hereniging in de hemel
Toen Simone haar ogen opende in het hiernamaals, bevond ze zich in een adembenemend mooi landschap: donzige wolken, goudkleurig licht en een onbeschrijfelijke vrede. Alles voelde licht en vredig.
Opeens zag ze in de verte een bekend silhouet. Haar hart sloeg een slag over.
Jaap!
Hij stond daar – gezond, stralend, vrolijk… minstens zo levend als een overleden persoon in de hemel kan zijn.
Met een dolgelukkige glimlach op haar lippen rende Simone naar hem toe, haar armen wijd open.
– « Mijn liefste! Oh, wat fijn om je weer te zien! » schreeuwde ze emotioneel.
Ze omhelsde hem met alle liefde die ze had opgebouwd tijdens de maanden van eenzaamheid en kuste hem hartstochtelijk, met tranen van opluchting in haar ogen.
🤨 De reactie van Jacques…
Maar Jacques deed een stap achteruit, maakte zich voorzichtig los uit haar omhelzing en fronste.
– “Oh nee, Simone… maak me niet boos!” zei hij met een serieuze blik.
Simone bleef verbijsterd.
– « Wat betekent dit?! » vroeg ze verbijsterd…..
