Het meisje knikte en klemde haar versleten teddybeer vast. « Ik heb zo’n buikpijn, » fluisterde ze, terwijl er tranen in haar ogen opwelden.
« Laten we je even onderzoeken, oké? », suste José haar en leidde haar zachtjes naar de veranda. « De ambulance is onderweg. »
Het huis was stil, alleen onderbroken door het zwakke gezoem van de televisie, die nog steeds tekenfilms afspeelde. Liliana’s moeder lag bewusteloos en stil op de bank, haar gezicht bleek en vertrokken. José voelde een steek in zijn hart bij de aanblik ervan, maar hij concentreerde zich op Liliana, die onmiddellijke aandacht nodig had.
Een paar minuten later arriveerden de ambulancebroeders en Liliana werd snel onderzocht en naar het ziekenhuis gebracht. Toen hij wegging, rook José een vreemde geur in de lucht, moeilijk te beschrijven maar verontrustend. Hij schreef het op in een briefje voor de rechercheurs die binnenkort het huis zouden doorzoeken.
In het ziekenhuis begonnen de artsen snel met de behandeling van Liliana. Het medisch personeel, gewend aan spoedgevallen, was duidelijk overstuur over de benarde situatie van het meisje. Ze ontdekten al snel de oorzaak van Liliana’s pijn: ze had een substantie ingeslikt die hevige winderigheid en ongemak veroorzaakte. De behandeling was ingewikkeld, maar gelukkig niet levensbedreigend.
Terwijl Liliana herstelde, voerden agenten een grondig onderzoek uit. Ze ontdekten dat Liliana’s vader en zijn vriend zich bezighielden met illegale activiteiten, waarbij ze middelen gebruikten die onbedoeld voedsel en water verontreinigden. Het was een tragisch voorbeeld van nalatigheid en roekeloosheid, waardoor de onbedoelde slachtoffers kwetsbaar waren.
