Een envelop in de handen van mijn moeder
Na afloop van de dienst vertrokken de bikers niet zomaar. Ze vormden twee stille rijen voor de kerk, waardoor een gang ontstond die zich uitstrekte van de trap naar de wachtende lijkwagen. Hun hoofden waren gebogen en hun handen rustten lichtjes op het stuur van hun motoren.
Toen mijn moeder voorbijreed, stapte een van de bikers – een lange vrouw met lange, witte vlechten – naar voren. Zonder iets te zeggen overhandigde ze mijn moeder een kleine, met olie bevlekte envelop.
« Ze wilde dat je deze kreeg, » fluisterde ze zachtjes.
Later, nadat de ovenschotels waren weggezet en het huis stil was geworden, opende mijn moeder de envelop. Er zat een brief in geschreven door Kendra.
« Mam, als je dit leest, betekent het dat ik er niet meer ben. Wees alsjeblieft niet verdrietig. Ik heb precies het leven geleefd dat ik wilde. Bikers… zij werden ook familie. Ze hielpen me er weer bovenop na de dood van mijn vader. Ik wilde je niet ongerust maken, dus hield ik het geheim. Maar ik hoop dat je het nu begrijpt. »
Mam klemde het briefje tegen haar borst en wiegde zachtjes in stilte, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
Openbaring in de garage
Ik kon die nacht niet slapen. Vragen spookten door mijn hoofd. Wie waren deze mensen voor mijn zus? Wat verborg ze voor ons?
Ik reed naar haar garage aan Route 9, een plek die me altijd al gewoon was voorgekomen – gewoon weer een garage met olievlekken en een neonreclame.
Maar erachter zag ik iets wat ik nog nooit eerder had gezien. Een muurschildering, versleten maar nog steeds levendig. Het toonde twee open handen die een motorblok vasthielden, met de woorden in vette letters:
« Ga vooruit. Repareer wat je kunt. Laat los wat je niet kunt. »
Daaronder stond, in kleinere letters, de inscriptie: « Voor degenen die nog rijden. »
Hereniging met de motorrijders
De volgende ochtend ging ik terug naar de winkel. Dit keer stopten er twee motoren. Doc en de vrouw met de vlechten stapten af.
« Jij bent Kendra’s broer, toch? » vroeg Doc.
« Ja, » antwoordde ik. « Ik moet gewoon… meer weten. »
Ze knikten en nodigden me uit om binnen te komen.
